Vertrouwen opbouwen
Veel kinderen zien, net als Jacob, als een berg tegen de afspraak op. Ze hebben nog maar weinig strategieën om met zo'n situatie om te gaan en reageren dus heel primair. Ze rennen weg, gooien zichzelf op de grond, trappen en schoppen. Veerkamp probeert de problemen niet groter te maken dan ze zijn. 'Ik blijf altijd rustig,' vertelt hij. 'Zo geef ik ze de tijd om te leren hoe ze met de situatie om kunnen gaan. 'Elk kind krijgt de ruimte om te wennen in de praktijk. Tijdens de eerste afspraak wordt er alleen maar gepraat, met de ouders erbij. De tandarts vormt zich dan een beeld van het kind en kijkt even in de mond. Op basis van dit gesprek doet de tandarts een voorstel voor de verdere behandeling. Jacob is vandaag voor de tweede keer bij de kindertandarts en dat betekent dat hij in z'n eentje moet wennen. Zijn vader moet in de wachtkamer achterblijven, zoals alle ouders. Dat is wel eens moeilijk voor ze. Veerkamp: 'Ouders moeten soms op hun handen gaan zitten als ze hun kind in de behandelkamer tekeer horen gaan.' Toch is het belangrijk dat kinderen het zelf doen.
'De meeste patiënten zijn bang als ze binnenkomen.
Ze willen zich het liefst verschuilen achter hun ouders,' vertelt de tandarts. 'Maar ik wil contact met elk kind. Dat contact is heel subtiel. Soms kun je met een klein grapje of een half woord contact krijgen. Het is een dun draadje dat je moet binnenhalen en daar zit dan een dikker draadje aan vast. Zo ontstaat vertrouwen.
Ouders kunnen daarbij onbedoeld heel erg afleiden.' Jacob mag een tandpasta kiezen waarmee zijn tanden straks gepoetst worden. Drie vrolijke tubes staan op een rijtje. Naast de tubes staat een colafles die beweegt als je geluid maakt. 'Roep jij maar eens heel hard boe,' zegt Veerkamp. 'Boe!' roept Jacob. De colafles begint te wiebelen en te schudden. Jacob lacht. Het contact is gelegd en zijn nieuwsgierigheid wint het van zijn angst. Opeens vraagt hij: 'Is deze tandenborstel eigenlijk hetzelfde als een gewone?'
Daarna gaat alles vanzelf. Op eigen houtje klimt Jacob in de stoel. Zijn tanden worden gepoetst en hij bekijkt zijn half gewisselde gebit uitgebreid met een grote spiegel. Dan zet de tandarts een blazend apparaat aan. Jacob schrikt. 'Wat is dat?' vraagt hij angstig. 'Goed dat je dat vraagt,' zegt Veerkamp. 'Het is een douche met water om je mond schoon te spoelen. 'Dat wil ik niet,' zegt Jacob stellig. 'Ik doe één kies, om te oefenen,' stelt Veerkamp voor. Het apparaat blaast in de mond van Jacob. 'Hoe gaat het?' informeert de tandarts na één kies. 'Goed,' zegt Jacob. En de rest van de mond wordt ook schoon gedoucht. Vertrouwen is de basis van elke behandeling. Als een kind het niet vertrouwt, zal het niet meewerken en wordt de angst alleen maar groter. De kindertandarts legt daarom van tevoren altijd duidelijk uit wat er gaat gebeuren en houdt zich daar ook aan. Kinderen kunnen een behandeling overzien als ze ongeveer 4 jaar of ouder zijn. Vanaf die leeftijd weten ze dat er een begin en een eind aan een behandeling zit en kunnen ze ongeveer snappen wat een tandarts doet.
Jacob is klaar.
De tandarts legt uit wat er de volgende keer gaat gebeuren. 'Ik ga jouw kies schoonmaken met een slijpsteentje. Kijkmaar hier, dan doe ik het weer op je nagel,' legt hij uit. Jacob steekt zijn vinger uit en kijkt nieuwsgierig hoe Veerkamp een
grappig mannetje op zijn nagel slijpt. 'Ik ga dus volgende keer één kies repareren,' herhaalt de tandarts. 'En nu moetje weg.' Hij maakt een glijbaan van de stoel en Jacob roetsjt naar beneden. Hij krijgt een klein speeltje, als dank voor de goede hulp.
Lees verder ...
De Kindertandarts (2)
