foto: pixelquelle.de
'Gevoelige kinderen reageren op de kleinste prikkel.
Bij het geluid van de boor gaan ze al schreeuwen'
Hun reactie heeft vooral met gevoeligheid te maken. We hebben onderzocht hoe kinderen in de tandartsstoel reageren en daaruit blijkt dat gevoelige kinderen heel hard schrikken van de kleinste prikkel. Hun reactie staat dus in geen verhouding tot wat er werkelijk gebeurt. Elke prikkel is te veel. Bij het geluid van de boor gaan ze al schreeuwen.' Meestal is Veerkamp voorbereid op zo'n reactie. Hij stelt ouders van tevoren uitgebreid vragen. Zo wil hij weten hoe ze reageren op de kapper, of op haren wassen. Vaak is dat voorspellend voor hun gedrag bij de tandarts.
Controle over de paniek
Ondertussen is de kies van Ahmed in diepe slaap en kan het gaatje gevuld worden. Eerst mag Ahmed een 'regenjas' voor zijn kies uitzoeken. Hij gaat voor de paarse. Veerkamp trekt het plastic over Ahmed's vinger. 'Kijk,' legt hij uit. 'Dit doe ik straks om jouw kies, zodat er geen water in je keel komt.' Ahmed kijkt een beeije verbaasd, maar lijkt het te snappen. Met redelijk vertrouwen stapt hij in de stoel. 'Ga je me pijn doen?' vraagt hij plotseling. 'Nee, want je hebt een prikje gehad,' zegt de tandarts. 'Toch wil ik dat niet,' zegt Ahmed. En hij herhaalt het nog eens drie keer met klem. 'Maar soms móet er iets, Ahmed,' zegt Veerkamp streng. 'Je moet ook wel eens de gameboy teruggeven aan je broer als je daar geen zin in hebt.' 'Ik doe nu het jasje om jouw kies, 'vervolgt de tandarts met een rustige stem. Maar Ahmed is al begonnen met huilen. 'Ik duw een klein beetje,' gaat hij verder. Ahmed trekt zijn knieën op en klemt zijn handen stijf om de stoelleuningen.
'Kun jij diep zuchten?' vraagt de tandarts. Maar Ahmed reageert niet. Hij schreeuwt en brult nu aan één stuk door. Veerkamp gaat onverstoorbaar verder: 'Ik maak nu vijf tellen je kies schoon en dan stop ik om te vragen hoe het gaat. Eén, twee, drie, vier, vijf. Hoe gaat het?' vraagt hij. 'Niet goehoed!' brult Ahmed. 'Dan oefenen we nog een keer,' zegt de tandarts. Hij telt weer en vraagt hoe het gaat. 'Goehoed!' huilt Ahmed nu. Hij lijkt door het tellen de controle over de situatie terug te krijgen. Het huilen gaat door, maar de paniek is eruit. 'Dat ging cool hoor!' prijst Veerkamp als het achter de rug is. 'Dat deed jij heel goed.' Ahmed kijkt verdwaasd om zich heen en knikt. De tandarts tilt hem uit de stoel en loopt met hem mee naar zijn moeder in de wachtkamer. 'Hij deed het goed,' vertelt hij. 'Maar hij heeft veel verdriet. Daar is niks aan te doen. Hij doet heel goed zijn best. 'Ahmed's moeder lacht trots. 'Dag Ahmed,' zegt Veerkamp. Maar Ahmed is alweer verdiept in zijn gameboy. 'Dag dokter,' mompelt hij.
Lees verder ...
